TÝNA

(-da, -dr), v.

1) to lose, with dat. (þeir týndu hestunum); t. lífi sínu, to lose one’s life;

2) to destroy, put to death (t. sveininum); t. sjálfum sér, to destroy oneself;

3) refl., týnast, to perish (Hákon jarl týndist í hafi).

* * *

d, [tjón; Scot. to tyne], to lose; þeir týndu hestunum, Nj. 21; þeir týndu þar öxi sinni, Landn. 312; týna honum. Fms. vi. 121; týna lífi sínu, Str. 86; t. þeim þremr hlutum, er …, Fms. x. 338; þér skolut öngu fyrir týna nema lífinu, Nj. 7; with acc. a Latinism, Mar.

2. to destroy, put to death; týna sveininum, Fms. i. 113, Sks. 695; týna sjálfum sér, to destroy oneself, K. Á. 62; týndi sér þar sjálfr, Landn. 195.

II. reflex. to perish; Hákon jarl týndisk í hafi, Ó. H.; Fluga týndisk í feni, Landn. 195; kom at honum anstan-veðr mikit … ok týndusk þar, Nj. 25; par týndisk Geirhildr í Geirhildar-vatni, Landn. 29, Eg. 123, Edda 3, Fms. i. 215, passim.